Hallo allemaal,
Gisteren had eigenlijk een ontspannen dag moeten worden na de afronding van 2 zware onderzoeken, maar het liep toch even anders. De napijn van de cateterisatie (de 2e poging vanuit mijn hals) en de spieren in mijn rug( die lijken alleen nog maar uit knopen te bestaan) geven me van die paniekaanvallen noem ik het maar waardoor ik de controle over mijn ademhaling lijkt kwijt te raken en die geven me weer stuiptrekkingen alsof ik moet hoesten maar net niet. Dat gaat zo ver dat ik denk dat ik moet overgeven maar er komt niks. Dat begon gisterochtend al in de badkamer. De emotionele ontlading van de afgelopen dagen kwamen er meteen uit maar ook de aanblik van mezelf in de spiegel. Mijn ogen die normaal zo fris en helder kunnen staan, staan nu hol in mijn magere gezicht. Het gesprek met de arts ( waar godzijdank mijn ex-schoonouders bijwaren) De zware onderzoeken, het angstgevoel dat je niet weet wat je mankeert, het gemis van mijn kinderen. Het werd me allemaal te veel. Ik wil zo graag weer terug naar mijn leven, mijn fijne huisje met de kinderen en de katten, mijn leuke baan, gewoon door de Keizerstraat van scheveningen boodschapjes doen en wandelen langs het strand. Maar goed, de huilbui was voorbij en keerde aangekleed en fris weer terug naar mijn kamer. Daar kwam weer de paniek aanval en de pijnen in mijn nek en rug. Mijn buurmeisje Ilse heeft me op dat moment gered. Die heeft een lekker kersepitzak voor me warmgemaakt en die heb ik heerlijk op mijn rug gedaan. Een uur later kwam de fysiotherapeute en stelde voor om de spieren van mijn rug te masseren( wel om de wond heen van de rugpunctie. Dat deed me heel goed.Intussen sprak ze met een rustgevende stem tegen me en het kwijl liep nog net niet uit mijn mond, zo relaxed werd ik er van. Dat duurde 15 min. Tijdens die 15 min. had ik geen hoestje laten horen. Ik nam me voor om na het middageten toch een dutje te gaan doen. Ik sliep net een half uur toen ik wakker gemaakt werd door een maatschappelijk werkster. Daar ging mijn middagslaapje die ik zo hard nodig had. Met een kop koffie erbij kon ik het gesprek aan dat uiteindelijk een uur ging duren.Om 3 uur ging ze weg. Ik was kapot; weer het hele verhaal vanaf 2008 oprakelen( medisch gezien) Toen ze weg was keken Ilse en ik elkaar aan. Het mag gewoon niet gebeuren hé, dat middagdutje. Ilse heeft ook veel slaap nodig( ze slaapt graag 10 tot 11 uur per dag) maar ook haar wordt het niet gegund. Tot 2 x toe wordt ze wakker gebeld en voor we het weten zitten we ons te beklagen en te beklagen. Toch wordt het nog gezellig: om 16.30 krijg ik bezoek van Thea en Dorien. Weer wordt ik emotioneel bij hun weerzien. Maar zo fijn om ze te zien. Toch krijg ik na hun bezoek weer zo'n vervelende hoest/kokhals bui maar probeer me tussendoor toch even op te knappen om er enigzins fatsoenlijk uit te zien voor 3 vriendinnen die gezellig een klein beetje oudejaars avond komen vieren met oliebollen,hartige taart en champagne( ik mocht 1 glaasje drinken van de dokter). Helemaal vlekkeloos liep het niet. lachwekkend dat Anieck de champagne boven mijn bed openmaakte en ik mijn tafel niet alcehol vrij en droog bleven. Anderzijds minder relaxed om dat ik nog steeds in die verveldende hoest kostbui zat. Ze hebben echt hun best gedaan om me te ontspannen en deels is dat ook gelukt. Hun aanwezigheid vond ik al geweldig lief. Toen zij om 20.00 weg waren strorte ik helemaal in( natuurlijk ook door de champagne. Ik had het bloedheet was helemaal uitgeteld. De zuster kwam temperaturen en ik bleek 38.4 koorts te hebben. Al hadden Ilse en ons voorgenomen om er een gezellige avond van te maken lagen we als 2 zoutzakken in bed. We hebben niet eens de moeite genomen om naar het vuurwerk te gaan kijken en zijn op vlak na 24.00 gaan slapen. Maar natuurlijk niet zonder dat ik mijn jongens had gesproken. Ilse ging slapen en ik nam me voor nog een paar sms jes te beantwoorden. Tot 2 x toe werd ik wakker met 2 telefoons in mijn handen om terug te sms en. Toen ging het licht uit.
Ik wil iedereen een gezond, geweldig,gezellig 2011 toewensen en bedankt voor alle lieve reacties.
groetjes,
Sandra
